F, G, H, I, J

Aziatische waternavel  ook bekend als Gotu kola(Centella asiatica), is een plant die gedijt in Zuidoost-Azië en een centrale rol speelt in de Ayurvedische geneeskunde. Vanwege zijn diverse actieve stoffen wordt Aziatische waternavel veelzijdig toegepast in kruidengeneeskunde. Het staat bekend om zijn ondersteuning van cognitieve functies zoals geheugen, concentratie en leervermogen, en het wordt ook gebruikt voor het bevorderen van een gezonde bloedcirculatie en vaatfunctie.
Aziatische waternavel is een delicate plant met kruipende stengels en kleine, ronde bladeren, vaak vergezeld van witte of roze bloemen. De belangrijkste bioactieve stoffen in Aziatische waternavel zijn triterpene glycosiden, alkaloïden en etherische oliën.

Blaaswier (Fucus vesiculosus) is een type bruinwier behorend tot het geslacht Fucus. Het gedijt langs de noordelijke kusten van de Atlantische en Stille Oceaan, en in de Noordzee en Oostzee, vaak te vinden in kelpwouden. Dit wier kenmerkt zich door luchtblazen die dienen als drijforgaan, hoewel er ook varianten bestaan zonder deze blaasjes.
Net als andere bruinwieren, is blaaswier rijk aan een specifieke klasse polyfenolen genaamd florotannines, die krachtige antioxidatieve eigenschappen bezitten. Daarnaast hebben deze florotannines antibiotische, antifungale en anti-inflammatoire eigenschappen.

Breukkruid (Herniaria glabra) is een zeldzaam plantje uit de anjerfamilie (Caryophyllaceae), dat voorkomt als eenjarige, tweejarige of meerjarige kruidachtige plant. Het bloeit van juni tot oktober.

Oorspronkelijk werd het plantje gebruikt voor de behandeling van hernia, zoals de naam suggereert. Het werd ook toegepast tegen waterzucht en om de nieren te stimuleren.

De duivelsklauw (Harpagophytum procumbens) dankt zijn naam aan de klauwachtige stekels die de vruchten bedekken. De naam is afgeleid van het Griekse woord ‘harpagos’, wat ‘anker’ betekent, en dit verwijst naar de vorm van de plant. De plant groeit voornamelijk in de Kalahari-woestijn, die zich uitstrekt over delen van Namibië, Botswana en Zuid-Afrika. Als verre verwant van het sesamplantje, bloeit de duivelsklauw met prachtige rode tot paarse trompetvormige bloemen. De geneeskrachtige eigenschappen van de duivelsklauw bevinden zich ondergronds, in de knollen en wortels. De plant staat bekend om zijn gunstige invloed op de spijsvertering en het bevorderen van soepele gewrichten.

De grote gele gentiaan, ook bekend als Gentiana lutea, is een vaste plant behorend tot de gentiaanfamilie (Gentianaceae). Van nature komt deze plant voor in Europese gebergten, voornamelijk op hoogtes tot 2200 meter.
In vroegere tijden werd de gele gentiaan gebruikt als medicijn tegen diverse kwalen, waaronder koorts, jicht, hypochondrie, malaria, darmparasieten en zelfs alcoholisme. Tegenwoordig wordt de plant voornamelijk gebruikt vanwege haar bittere eigenschappen, zoals het stimuleren van de eetlust, en als ingrediënt in likeuren, zoals gentiaanlikeur.

Panax Ginseng is een plant met een langzaam groeiende stevige wortel. Panax Ginseng wordt beschouwd als één van de belangrijkste medicinale kruiden in de traditionele Chinese geneeskunde. Eigenlijk is het zelfs werelds bekendste kruid. Panax ginseng wordt al meer dan 5000 jaar gebruikt om de gezondheid en het welzijn van de mens te optimaliseren in Azië. In de wereld van de Chinese etnofarmacologie wordt het al meer dan 3000 jaar gebruikt.
Panax ontleent zijn naam aan het Griekse woord “panacee”, wat “alles-genezer” betekent. Gingsen is op dit moment ’s wereld meest populaire en meest krachtige adaptogene kruid. Adaptogene kruiden helpen het lichaam op een natuurlijke manier met stress om te gaan en bewerkstelligt een homeostatische balans tussen lichaam en geest. 

De Griekse alant (Inula helenium) is een vaste plant die tot de composietenfamilie (Compositae of Asteraceae) behoort. Deze plant is van nature te vinden in West- en Centraal-Azië en staat al sinds de oudheid bekend om zijn culinaire en medicinale toepassingen.

De oude Grieken noemden de plant helenion, wat "de stralende, de schitterende" betekent. Deze naam is verwant aan hèlios, wat "zon" betekent. Er bestaan verschillende mythen rondom de naamgeving. De Romeinen namen de Griekse naam over en noemden de plant inula. Toen Linnaeus in 1753 de wetenschappelijke Latijnse naam Inula helenium introduceerde, combineerde hij de Romeinse geslachtsnaam met de Griekse soortnaam.

De Hibiscus (Hibiscus sabdariffa) wordt traditioneel gebruikt in warme en koude dranken, als smaak- en kleurstof in de voedingsindustrie, en als kruidenmiddel vanwege zijn vermogen om vermoeidheid te verminderen en de gezondheid van het hart en de bloedvaten te bevorderen.
Hibiscus sabdariffa L. is een eenjarige struik die meer dan twee meter hoog kan worden. De struik heeft meestal gladde, rode stengels en crème- of lichtgele bloemen die roze worden wanneer ze verwelken aan het einde van de dag. Op dat moment groeit er een kenmerkende rode kelk aan, die vlezig, knapperig en sappig is. Deze kelk wordt bruin en barst open als hij droog en uitgegroeid is. Zowel de bloemkelk, stengels als bladeren hebben een zure smaak die doet denken aan cranberries.

Hyssop (Hyssopus officinalis) behoort tot de lipbloemenfamilie (Lamiaceae) en is een kruid met waardevolle etherische oliën.
Deze opvallende struik bereikt een hoogte van 30 tot 60 cm en heeft een houtachtige basis met opgaande takken. De donkergroene lancetvormige bladeren zijn ongeveer 2 tot 2,5 cm lang. Tijdens de bloeiperiode, van juli tot september, produceert hyssop kleine blauw/lila-achtige lipbloemen die in kransen groeien, hoewel sommige exemplaren wit of roze kunnen zijn.

De Japanse Notenboom (Ginkgo biloba), staat ook bekend als de Japanse tempelboom en wordt al eeuwenlang gebruikt in de traditionele Chinese kruidengeneeskunde. Ginkgo biloba wordt toegepast om de bloedcirculatie te verbeteren, om de concentratie te bevorderen en het geheugen te ondersteunen. De belangrijkste bestanddelen van ginkgo biloba zijn (bio)flavonoïden (flavonglycosiden), bilobaliden en ginkgoliden (terpeenlactonen).
Het is een unieke loofboom die wordt beschouwd als een soort zonder directe familiebanden. Charles Darwin noemde de ginkgo biloba een 'levend fossiel', omdat hij al zo'n tweehonderdvijftig miljoen jaar bestaat. Van oorsprong komt de ginkgo uit China.

Kleefkruid (Galium aparine) behoort tot de sterbladigenfamilie (Rubiaceae). Deze plant staat bekend om haar vermogen om zich vast te klampen aan voorwerpen die ermee in aanraking komen, dankzij de talrijke haakjes op zowel de stengel als de vruchten. Hierdoor blijven planten en vruchten hangen in de vacht van dieren, wat resulteert in een wijdverspreide verspreiding over grote afstanden.
De bladeren van kleefkruid zijn het breedst boven het midden en hebben één centrale nerf. Ze groeien in kransen van zeven bij elkaar. Ook deze bladeren hebben haakjes, zij het minder dan de rest van de plant. De stengel is verdikt aan de toppen.

De Juglans regia, ook bekend als walnoot, okkernoot of notelaar, behoort tot de okkernootfamilie (Juglandaceae). Deze soort staat ook bekend als gewone walnoot of Perzische walnoot, om verwarring met het geslacht Juglans te voorkomen. Andere soorten in het geslacht Juglans zijn onder meer de witte walnoot en de zwarte walnoot.
Deze bladverliezende boom kan een hoogte van wel 30 meter bereiken met een kroon die meer dan 10 meter breed kan worden. De bladeren zijn oneven geveerd en kunnen 25-40 cm lang worden, bestaande uit vijf tot negen deelblaadjes per samengesteld blad. De drie grootste deelblaadjes bevinden zich aan het einde van het blad en meten 10-18 cm lang en 6-8 cm breed. De deelblaadjes aan de basis van het blad zijn kleiner, meestal 5-8 cm lang.

De moerasspirea (Filipendula ulmaria) is een vaste plant behorend tot de rozenfamilie (Rosaceae). Het is een rechtopstaande plant die een hoogte kan bereiken van 0,6 tot 2 meter. De bloemen van de moerasspirea zijn talrijk en roomkleurig, met een breedte van 0,4 tot 1 cm en elk bestaande uit vijf kroonblaadjes, die een sterke amandelgeur hebben. De bladeren zijn veervormig samengesteld, met een groot topblaadje dat handvormig is gespleten.
Vroeger werd de moerasspirea gebruikt als een remedie tegen gal- en nierziekten, evenals tegen jicht en zenuwpijn. De gedroogde bladeren en bloemen werden gebruikt om thee te zetten, die werd gegeven bij koorts.

Onsterfelijkheidskruid - Gynostemma pentaphyllum, ook bekend als 'jiaogulan', is een klimplant van nature voorkomend in Japan, Zuidoost-China en Thailand. In Nederland staat deze plant bekend als 'onsterfelijkheidskruid' of 'eeuwig-leven-kruid'. Het heeft een prominente plaats in de traditionele Chinese kruidengeneeskunde. Dit kruid, rijk aan antioxidanten, ondersteunt de normale leverfunctie en helpt een gezonde bloedsuikerspiegel te behouden. Het heeft ook voordelen voor het hart, de bloedvaten en de cholesterolspiegel.

Sint Janskruid (Hypericum perforatum) heeft al eeuwenlang een positieve reputatie in de Europese kruidengeneeskunde. Het kan worden gebruikt om zowel momenten van neerslachtigheid als opgewektheid te ondersteunen, en het bevordert een goede nachtrust. Bovendien is Sint Janskruid gunstig voor de galfunctie en draagt het bij aan een gezonde spijsvertering, dankzij de aanwezigheid van bioflavonoïden, looistoffen en etherische oliën.
Het gebruik van Sint Janskruid dateert al uit de tijd van de Oude Grieken en wordt traditioneel geoogst tussen 21 en 24 juni, ter gelegenheid van het Sint Jansfeest, zowel in heidense als christelijke tradities.

De Amerikaanse toverhazelaar (Hamamelis virginiana) is een struik behorend tot de familie Hamamelidaceae, inheems in Noord-Amerika van Nova Scotia tot Minnesota, en van zuidelijk en centraal Florida tot het oosten van Texas.
De struik kan een hoogte bereiken van 6 tot soms zelfs 10 meter, met een bossige groei dankzij de vele takken die net boven de grond ontspringen. De bast is lichtbruin, glad maar enigszins schilferig, en vertoont aan de binnenkant een roodpaarse kleur.
Bloeiend van september tot en met oktober, vertonen de bloemen van de Amerikaanse toverhazelaar clusters van 4 meeldraden. Ze variëren meestal van lichtgeel tot heldergeel, hoewel ook oranje of rode tinten voorkomen. De bloemblaadjes zijn lintvormig en meten 10-20 mm in lengte.

De Amerikaanse toverhazelaar (Hamamelis virginiana) is een struik behorend tot de familie Hamamelidaceae, inheems in Noord-Amerika van Nova Scotia tot Minnesota, en van zuidelijk en centraal Florida tot het oosten van Texas.
De struik kan een hoogte bereiken van 6 tot soms zelfs 10 meter, met een bossige groei dankzij de vele takken die net boven de grond ontspringen. De bast is lichtbruin, glad maar enigszins schilferig, en vertoont aan de binnenkant een roodpaarse kleur.
Bloeiend van september tot en met oktober, vertonen de bloemen van de Amerikaanse toverhazelaar clusters van 4 meeldraden. Ze variëren meestal van lichtgeel tot heldergeel, hoewel ook oranje of rode tinten voorkomen. De bloemblaadjes zijn lintvormig en meten 10-20 mm in lengte.

Zoethout (Glycyrrhiza glabra) is een veelzijdig kruid dat een belangrijke rol speelt in de Ayurvedische geneeskunde. Het staat bekend om zijn gunstige effecten op de spijsvertering en het behoud van soepele gewrichten, terwijl het ook verzachtend werkt voor de luchtwegen.
Deze plant wordt verbouwd in verschillende delen van de wereld, waaronder Europa, Azië en het Midden-Oosten. Het is een winterharde plant die zelfs in Nederland gedijt. Het duurt echter drie tot vier jaar voordat de wortels kunnen worden geoogst.
Naast de wortels kunnen ook de bladeren worden gebruikt, bijvoorbeeld voor het maken van thee. Zoethout wordt veel gebruikt in voedingsmiddelen en farmaceutica vanwege zijn zoete smaak en andere inhoudsstoffen. 

De schil van de zwarte walnoot (Juglans nigra) komt van de onvolgroeide vruchten van de zwarte walnootboom (Juglans nigra).
Zwarte walnoot (Juglans nigra, ook bekend als 'zwarte noot') is een soort walnoot die van nature alleen in de Verenigde Staten en Canada groeit, vandaar de term Amerikaanse zwarte walnoot. Juglans nigra behoort tot de okkernootfamilie. 
De vruchten zijn donkerbruin en hebben een sterke geur die verschilt van Europese walnoten. In Amerika is het gebruik van zwarte walnoot al lange tijd gebruikelijk onder kruidkundigen. Het wordt vaak in de vorm van een extract of tinctuur gebruikt in de kruidengeneeskunde, omdat zo de actieve stoffen optimaal behouden blijven. De vruchten zijn eetbaar en bevatten onder andere polyfenolen, looistoffen, juglon, tannines en omega-vetzuren.